Արա ԱԼՈՅԱՆ. Կարող է՞ «չեն մեռել»

Հայաստանում, առավելապես գյուղական բնակավայրերում, մի արտասովոր սովորույթ կա (չգիտեմ, մնացյալ երկրներում նման բան կա, թե՞ ոչ)`երբ մարդու կենդանության օրոք, հատկապես տարեցների պարագայում, գերեզմանատանը կառուցում էին նրանց նկարով, անուն- ազգանունով շիրմաքարեր, որոնց վրա միայն մահվան տարեթիվն էր պակասում: Դա միստիկ էր, մի կողմից հեշտացնում էին հետագա չարչարանքը, մյուս կողմից մարդուն էն աշխարհ գնալուց առաջ տրամադրում անխուսափելիին: Մանկության տարիներին նույնիսկ այդ առումով մեծ վախ եմ ապրել, երբ գերեզմանոցում ինձ հանդիպած «ննջեցյալին» ողջապես առերեսվել եմ իրականում:

ՀԻմա առակս ինչ կցուցանե. ասում եմ, կարո՞ղ է մեր մանկության ու պատանեկության հաշվին շախմատ խաղացած մարդամեկն իր ՀԱԿ-ակրելի թիմով ելնի դեմս՝վախենամ... իրական են:

Մեկնաբանություններ